Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Να βγούμε στους δρόμους, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.


Ο Νίκος Ρωμανός ανήκει στην πλευρά των ανθρώπων που θα έδιναν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους. Αυτοί που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία, ανήκουν στην πλευρά των ανθρώπων που θα πούλαγαν κάθε ιδανικό προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.

Είναι οι άνθρωποι σαν το Νίκο Ρωμανό που έκαναν το μύλο της ιστορίας να γυρίσει και να βρει την ανθρωπότητα ένα σκαλοπάτι παραπάνω από ότι ήταν πριν. Είναι οι τρελοί της κάθε εποχής, οι ονειροπόλοι, οι πρωτοπόροι. Είναι ο Τσε στα βουνά της Σάντα Κλάρα, ο Μάρκος στη ζούγκλα της Τσιάπας, ο Άρης με τις δυνάμεις του ΕΑΜ, οι Σάκο και Βανζέτι,ο Φορτίνο Σαμάνο στο Μεξικό, είναι ο προλετάριος στη Ρωσία, κάποιος αντιφασίστας στην Ιταλία, ένας αναρχικός στην Ισπανία,κάποιος συγγραφέας στη Λατινική Αμερική, μπλόγκερ στην Κίνα, ο απεργός, ο μαχητής, ο αντάρτης, ο αμφισβητίας. Αυτός που νιώθει τον πόνο του άλλου πάνω σε οποιοδήποτε σημείο στη γη και τον κάνει δικό του πόνο. Αυτός που δεν αντέχει να βλέπει τον άνθρωπο να σέρνεται και λέει ως εδώ. Είναι αυτός που φτύνει τις αλυσίδες με καταφρόνια και λευτερώνεται. O κάθε άνθρωπος της διπλανής πόρτας που στην καθημερινότητα του παραμένει Άνθρωπος. Είναι οι άνθρωποι που μάχονται με κάθε τρόπο για έναν και μόνο σκοπό: την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.

Οι απέναντι είναι άνθρωποι τυχοδιώκτες. Είναι επικίνδυνοι, αποκτηνωμένοι. Θα ξεπουλήσουν τον άνθρωπο, θα του φορέσουν τις αλυσίδες και θα κρατήσουν το μαστίγιο. Ευνουχισμένοι συναισθηματικά, δε μπορούν να συναισθανθούν . Επιβιώνουν με κάθε τίμημα, όπως τα κτήνη.  Μπορείς να ανασάνεις την αγωνία τους, τη δυσωδία του φόβου τους, να δεις τη σκοτεινιά στο βλέμμα τους. Μα πιο πολύ το βλέπεις στο χαμόγελο τους. Χαιρέκακο, πονηρό, βρώμικο. Αυτή η απάνθρωπη φύση κολλάει στο πετσί τους τόσο σφιχτά που γίνεται ένα μ'αυτούς.

Οι απέναντι δε μπορούν να καταλάβουν το μεγαλείο της ψυχής του Ρωμανού. Αλλά και κανενός Ανθρώπου. Κι αυτό τους κάνει να λυσσάνε ακόμα πιο πολύ. Μετατρέπονται σε Τέρας που θέλει να κατασπαράξει. Να μην υπάρχει κάτι που να τους θυμίζει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος απ' αυτόν του φόβου και της επιβίωσης. Λυσσάνε όταν κάποιος τους αμφισβητεί και τους φτύνει κατάμουτρα. Γιατί έτσι υπάρχει ο φόβος να φανερωθεί η προστυχιά τους και το πόσο λίγο αξίζουν.

Το Τέρας μπορεί να δολοφονήσει τον Άνθρωπο, αλλά την Ιδέα δε μπορεί να την αγγίξει. Το Τέρας ζει μόνο για τον εαυτό του, δεν αφήνει τίποτε πίσω του παρά μόνο δυσωδία και πόνο. Οι Άνθρωποι γίνονται ο σπόρος, η μαγιά. Αποτελούν έμπνευση για τις επόμενες γενιές. Γίνονται τραγούδι και δείχνουν το δρόμο.

Έτσι πορεύτηκε η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα κι έτσι θα συνεχίσει.  Με τους Ανθρώπους και τα κτήνη. Αιώνια η μάχη όπως και αιώνια τα στρατόπεδα.
Και στο τέλος θα κληθούμε να κάνουμε μια επιλογή.
Έτσι κι εγώ, μπροστά στο δίλημμα λέω τούτο: Να γίνουμε όλοι τρελοί, τρελοί κι ονειροπόλοι. Να βγούμε στους δρόμους, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Giannis OTravoltas

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου